Rozdział 57.

#1 Muzyka - Włącz. ;3 

*Nathalie*

-Wstajesz, kruszyno.. Śniadanie przynieśli.-powiedział mi ktoś do ucha.
Zamruczałam..
-Wygodnie mi tuu..
-Jeśli na mnie śpisz, to się absolutnie nie dziwię.-zachichotał mój anioł
-A chłopaki jeszcze śpią?-spytałam
-Tak, tak.. Ale zaraz ich budzę..-dodał blondynek
-Właśnie czuję, że ktoś mnie tuli od dupy strony.-zaśmialiśmy się
-No.. Louis baardzo za Tobą tęsknił.
-Nie wątpię, ja również..
-Ale.. Jedziesz z Nami?-zapytał Nialler
-Ciągle o tym myślę.. Muszę pogadać z rodziną.-odpowiedziałam-Wiesz, że to nie jest łatwa decyzja..
-Louis nie pozwoli Ci zostać.. Powiedział, że musi Cię tam wziąć. Bo zawsze dotrzymuje obietnic.. O co chodzi?-zapytał Nialler
-Po prostu.. Odbywaliśmy z Louis`em kiedyś bardzo poważną rozmowę.. Oświadczył mi potem, że weźmie mnie do miasta zakochanych.. Do Paryża. Zawsze chciałam odwiedzić Francję..
-Nigdy nie wspominałaś..-odpowiedział
-Nie było okazji... Nie myślałam o tym, a ty też nie pytałeś.-zachichotałam
-Oj, Natty, Natty..
-Nie mów mi tak, aniele.-odpowiedziałam-Mel byłaby zazdrosna..
-O co?-zdziwił się
-O mnie.. Że tak tu leżę z Tobą. Ona jest o Ciebie strasznie zazdrosna..
-Ale ja z Nią nie jestem.
-Jeszcze... Ale ciągnie Was do siebie jak magnes.
-Oj, wstawaaj już!-powiedział-Zajmij łazienkę zanim jeszcze chłopcy nie wstali, bo potem ciężko będzie się tam znaleźć i ogarnąć.
-Dobrze, tatko.-odpowiedziałam i wstałam
-Mówi mi `aniele`, tak mi się bardziej podoba.-zaśmiał się
-Co za dużo, to nie zdrowo, Nini.-posłałam mu buziaka i zamknęłam się w łazience.

-Gotowa? To jeść.-powiedział mi Nialler, gdy wyszłam z łazienki
-Jejku, jejku.. Co tak troskliwie?
-Bo schudłaś.
-Zdaje Ci się.
-Nie, nie.. Masz to zjeść!-nałożył mi kanapki
-Doobra.-popatrzyłam na Niego z byka-Może jeszcze wylizać talerz?
-Oczywiście.-zaśmiał się
-A co tu takie śmiechy, chichy?-przebudził się Liam
-A śmiechy z rana jak śmietana, Liaś!-powiedziałam-Wstawaj! Od kiedy tak długo śpisz?
-Od kiedy Ciebie nie ma.-zaśmiał się
-Tacy zmęczeeeni.. hyhy.-powiedziałam.
Podeszłam do łóżek i krzyknęłam;
-WSTAJEMY, BO WODA!
-Natt.. Prosimy..
-Ostatni dzień z Wami.. Chłopcy no.-powiedziałam
-Dobrze, dobrze.-powiedział Lou-Wstajemy. Ale czy taki ostatni.. To się dopiero okaże.-pocałował mnie w czoło i wszedł do łazienki.

-Ja bym musiała wrócić do Ally..-powiedziałam kończąc śniadanie, wszyscy jedliśmy ostatecznie razem
-My nie chcemy...-zasmucili się
-Jeszcze się zobaczymy, mordeczki.-powiedziałam z uśmiechem-Muszę z Nią też chwilkę pobyć. Za niedługo wracam do Londynu.. Rozumiecie.

`-No raczej.`

-Oczywiście, że rozumiemy. Dziękujemy Ci jeszcze raz!-powiedział Nialler całując mnie w czoło
-Dojdziesz sama? Bo tak się składa, że mamy za pół godzinki zebranie z menagerem.-powiedział Liam czytając telefon
-No raczej.-ubrałam buty, wzięłam swoje rzeczy-To do później chłopaki! Pa!-wyszłam z ich pokoju, później z hotelu.
Szłam sobie do domu Allison, kiedy zadzwonił mi telefon.
Rzuciłam wzrokiem na wyświetlacz - Philip.
-Słucham..-odebrałam
-Nathalie? Tu Philip.
-No hej, jak tam?
-Dobrze, właściwie to.. Jestem w Londynie.. Muszę Ci o czymś szybko powiedzieć.-wydawał się jakiś dziwnie spięty
-Nie ma mnie w domu, czy coś się stało?-zapytałam
-To nie jest rozmowa na telefon.. Mam do Ciebie sprawę.-mówił-O której wrócisz?
-Właściwie to nie ma mnie nawet w Londynie.. Nawet w Wielkiej Brytanii.-dodałam
-Aha.-powiedział-Gdzie jesteś?
-U siostry, w Polsce.-odpowiedziałam
-Aa.. A kiedy stamtąd wrócisz?
-Nie mam pojęcia..
-Szkoda..-dziwnie się wyciszył-Tęsknie.
-Ja też.-powiedziałam-Może ta sprawa poczekać?
-Tak, tak. Chciałbym z Tobą porozmawiać w cztery oczy.
-A więc do zobaczenia, Philip. Dam Ci znać, kiedy wrócę.-powiedziałam
-Baw się dobrze, pozdrów rodzinę.
-Pa.-rozłączyłam się.
Co takiego ważnego mogło się stać, że chciał ze mną pilnie porozmawiać? Umarł ktoś czy co? Jeszcze nie słyszałam, żeby był w takim stanie. Był nadzwyczajnie w świecie dziwny.
Nie podobało mi się to.. To nie wróżyło nic dobrego.
Czułam, że czekają mnie kolejne kłopoty.

-Wróciłam!-krzyknęłam wchodząc do domu-Żyję! Nie zgubiłam się!-weszłam do salonu, gdy się rozebrałam
-To dobrze.-siostra oglądała telewizję-Jesteś głodna?
-Nie.. Chłopcy mnie wykarmili na dobry kolejny miesiąc.-dodałam rzucając się na wolne miejsce obok Niej-A ty co taka uśmiechnięta z rana?-zapytałam, gdy się do mnie szczerzyła
-A tam...-odeszła ode mnie wzrokiem-Potem Ci powiem.. Sama muszę się nacieszyć. A Ty opowiadaj.. Jak tam u chłopaków?
-Super! Spędziliśmy cudowny wieczór! Właściwie to.. Muszę o coś zapytać. Właściwie to potrzebuję rady..
-Mogę pierwsza!!?-wykrzyczała.

`-BĘDZIESZ CIOCIĄ!!`

Zrobiłam duże oczy!
-O Matko..
-No proszę! Muszę Ci coś ważnego bardzo powiedzieć! A nie potrafię już tego dłużej trzymać w tajemnicy... Bo to już pewne!
-O jejusiu, no.. Gadaj!-rzekłam
-JESTEM W CIĄŻY!!!
-CO??-pisnęłam
-BĘDZIESZ CIOCIĄ!!-powiedziała mi, a łezki zgromadziły się w Jej oczach
-Kurde... Będę ciocią..-powiedziałam cicho-Będziesz mamą! Gratulacje!-przytuliłam Ją mocno-Kurczę, teraz muszę na Ciebie uważać.. Zero stresu.. Byłaś u lekarza?
-Dzisiaj idę.. Ale zrobiłam 5 testów - wszystkie pozytywne.. I mam wszystkie możliwe objawy. Jejku to takie ekscytujące!-powiedziała
-Bardzo się cieszę! Teraz będę musiała przyjeżdżać częściej.
-No ja mam nadzieję..-zaśmiałyśmy się-Może mama z Tobą przyjedzie..
-Jak zdobędzie dni wolne, to na pewno.-uśmiechnęłam się-Przywlokę Ją tu siłą.
-Kochana.-dałam jej buziaka-A Ty co miałaś mi ważnego do powiedzenia? Gadaj!
-Już mogę, tak?-zaśmiałam się
-Tak, już tak.-dodała z uśmiechem
-Chłopcy dali mi propozycję nie do odrzucenia.. Właściwie to jest ich niespodzianka dla mnie. Louis kiedyś mi to obiecał.. Oni chcą mnie zabrać ze sobą do Paryża. Żebym z Nimi jechała do Francji..-powiedziałam
-Wow..-dodała moja siostra spokojnie-To.. Wielki gest..
-Tak, wiem.. I drogi.. Ja nie lubię jak ktoś wydaje na mnie pieniądze!
-Ale jednak chcą Cię zabrać..
-Chcą, są nastawieni na to, że jadę.. Wbiłam im do głów, że to nie wyłącznie moja decyzja..
-Ale chcesz z Nimi jechać?-zapytała
-Owszem, przecież wiesz, że Paryż to moje marzenie! Zawsze chciałam odwiedzić to miasto zakochanych.-zabłądziłam w marzeniach..
-Zakochanych.. Mrrr...-zamruczała-Może coś się tam stanie? Może warto jechać?-poruszyła brwiami
-Ale Ty jesteś głupia!-uderzyłam ją poduszką, która `przypadkiem` wpadła mi w ręce
-Uważaj sobie, młoda!-powiedziała i uczyniła ten sam gest
-Allison!-powiedziałam-To nie fair, Ty masz więcej przyzwolenia.. Bo ja muszę o Ciebie dbać!
-Oj, już cichaj.. Ciąża to nie choroba.-powiedziała-Wracając do tematu...
-Właśnie! Myślisz, że co powinnam zrobić?
-Moim zdaniem powinnaś jechać. Mama sobie w domu poradzi, zawsze jest jeszcze Matt. A to już nie jest znów takie dziecko co opieki potrzebuje.. A ty jedź, zabaw się.. Spełnij marzenia.
-Mówisz?
-No tak!!
-Dziękuję!-przytuliłam Ją-Jeszcze tylko muszę zadzwonić do mamy.
-Okej, a ja się zbieram do lekarza.-oznajmiła
-Dobrze, idę na górę.-uśmiechnęłam się.
Położyłam się na moim tymczasowym łóżku. Wzięłam telefon, wybrałam numer mamy... Oby odebrała.
-Halo?-usłyszałam głos
-Mamii!-pisnęłam-To ja, ta najlepsza! Pamiętasz mnie jeszcze?
-Co za dekiel.-zaśmiała się moja rodzicielka-Nie, zapomniałam o najlepszej. Co tam, kochanie? Stało się coś?
-Nic, nic! Byłam na koncercie.. Było fantastycznie! Spędziłam wieczór z chłopakami.. Chciałam Ci jeszcze raz najmocniej podziękować!-dodałam z otwartym sercem
-Dla Ciebie wszystko!-powiedziała
-Mamo.. Bo mam takie pytanko.. Chłopcy dali mi propozycję nie do odrzucenia, niby nie mam nic do gadania.. Ale jednak większość zależy od Ciebie! No bo wiem, że nie ma lekko.. I ja chciałabym to zrobić, ale wiem, że nie potrafię od tak.. Zależy od Twojej zgody. Wiem, że sobie poradzisz.. Ale jednak nie chciałabym Cię zostawić, nawet na te kilkanaście dni.
-Ale wytłumacz mi o co chodzi..-przerwała mi
-Oh, tak. Właśnie.. Chłopcy chcą mnie zabrać ze sobą w trasę do Paryża.. Żebym poznała to piękne miasto zakochanych. Lou mi kiedyś obiecał, że mnie tam zabierze.. A on zawsze dotrzymuje obietnic. Nie wiem co zrobić.. Mamo, oni chcą mnie wziąć do Francji...
-Skarbie, to cudownie!-powiedziała mama
-Jak to?
-Bez zastanowienia, Paryż to najpiękniejsze miejsce na świecie! Twój ojciec mnie tam kiedyś zabrał... Nigdy nie zapomniałam tego wydarzenia. Nathalie, byłabyś głupia i na pewno nie zdana na mnie, jeśli byś im odmówiła!
-Ale mamo, kto Ci pomoże..
-Dajże spokój, ja nie jestem dzieckiem, a Ciebie wiecznie przy mnie nie będzie. Przecież Ty masz swoje życie! A Matt zawsze zrobi to o co go poproszę, więc słońce.. Nie martw się o Nas, tylko baw się w Paryżu!!!
-Mamo, jesteś najwspanialsza! Kocham Cię najmocniej! Buziaki!-powiedziałam
-Wiem, wiem. Ale jeszcze wrócisz do domu?-zapytała
-Raczej tak.-odpowiedziałam-Nie mam przebrań.
-Dobrze, ja lecę dalej pracować. Ucałuj siostrę, pa.-rozłączyła się
-Pa.-powiedziałam do piszczącej już słuchawki.
`A to Ci dopiero heca!` - pomyślałam i padłam na łóżko.

Siedziałam na sofie, Maksa jeszcze nie było z pracy. Allison była u lekarza.
A ja pół leżałam na kanapie, wpatrując się w tv, w którym leciało `Pretty little liars` i wpierdzielałam czekoladę! Pychotka!
Przypomniało mi się, jak mieliśmy z Niall`em manię.. Zaraziłam go tym serialem! Kurcze, to było kilka miesięcy temu, a czuję się jakby wczoraj! Uśmiechnęłam się, usłyszałam trzask drzwi, a po chwili do salonu weszła moja siostra.
Nic nie powiedziała.. Była cichutko jak myszka. Małymi kroczkami kierowała się w moją stronę. Wyskoczyłam z miejsca, aż wskoczyłam na sofę.
-I co?-otworzyłam szeroko oczy w jej stronę.
Nadal milczała.
-Allison! Kurde blaszka!
Siostra tylko pokiwała twierdząco głową.
Zaczęłam skakać na kanapie, piszczeć! Moja siostra była również przeszczęśliwa!
-JA PIERNICZE! KURDE BELE! JA NIE MOOOGĘ!! BĘDĘ CIOCIĄ! PRAWDZIWĄ CIOCIĄ!!! JA CIE SUUUUUUNE! AAAAAAAAAAAAAA!!!!!-piszczałam jak najgłośniej, że pewnie wszyscy sąsiedzi mnie słyszeli
-Jezus Maria, dziewczyno.. Uspokój się!-próbowała mnie uspokoić Ally-Zaraz będzie cała Polska wiedzieć!-mówiła, a po chwili..-BĘDĘ MAMĄ!!!!! MAMĄ BĘDĘ!!!-cieszyłyśmy się jak głupie
-A co tu się dzieje!?-do salonu wbił Hazza, a za Nim reszta chłopaków
-Jaka mama?
-Jaka ciocia?
-A że niby nowi wujkowie?-mówili.
Zaśmiałam się.
-Nie podsłuchuje się!

`-Gratulacje!`

-Nawet jakbyśmy nie chcieli, to słychać Cię było, myszko, już na drodze.-powiedział Nialler
-Gratulacje!-powiedzieli równocześnie skacząc radośnie jak małpy
-Oj.. Dziękuję!-zarumieniła się moja siostra, a chłopcy ją przytulili
-Tobie też, ciociu!-powiedział Lou, a tuż po Nim pozostali dali mi wielkiego hug`a
-Jestem mega szczęśliwa!
-My też!-powiedział Liam
-A będziemy jeszcze bardziej szczęśliwi..-powiedział Hazza
-Gdy powiesz coś, co chcemy usłyszeć..-dodał Zayn
-Jedziesz?-Nialler`owi zaświeciły się oczy
-Ja..
-Nathalie.-powiedział Louis
-Jadę.-odpowiedziałam-Z Wami do Francji.-uśmiechnęłam się
-Podbijamy Paryż?-otworzył oczy Harry
-Już jest nasz!-powiedziałam ze śmiechem
-Kochamy Cię!-wszyscy się na mnie rzucili
-No, to teraz możemy się zbierać.-powiedział Li
-Gdzie?-zapytałam
-Jak to gdzie? Na koncert kolejny!
-Chłopaki, ale ja nie idę dziś na koncert.-powiedziałam spokojnie
-Jak to nie!?
-Nie mam biletu.. Tylko wczoraj byłam.
-Co Ty dupisz! Dziś idziesz z Nami! Będziesz oglądała z innej perspektywy.-powiedział Nialler
-Oh, no dobrze...
-Więc szykuj się!-powiedział Harry
-Sugerujesz, że źle wyglądam?-zachichotałam
-Olśniewająco.-dodał-Ale wiesz, to jednak nie jest koncert byle kogo..
-Debile.-zaśmiałam się.

***

Hejka! Wpadam z rozdziałem po dość długiej przerwie, przepraszam. Ale szkoła i obowiązki rodzinne.. No nie ma lekko. A spać te kilka godzin muszę... Teraz będzie wolne, to postaram się dodać szybciej ;)

A co do rozdziału.. Jak się podoba? 

Ktoś spodziewał się takiego czegoś?

PISZCIE MI TU ŁADNIE WSZYSCY!!!

Przypominam - jak w poprzednim poście - polecam bloga mojej bff Żanety, jest to jej pierwsze opowiadanie. Trochę różni się fabułą, ale przyrzekam, że będzie równie dobre!

Trochę Jej pomogę!

http://howicanforgetyou.blogspot.com/

Dziękuję za wszystkie miłe komentarze! Sprawiają mi ogromną radość!

WESOŁYCH ŚWIĄT!!! 

KOMENTUJCIE!!!