Rozdział 29.

Dla wszystkich tych, którzy się doczekać nie umieli; Zuzi, Alex, Patty, anonimkom bez podpisu i innym ♥

#1 Muzyka. Włącz ;3


*Nathalie*

-Tak, mamo! Na pewno poszedł do szkoły.-rozmawiałam z mamą przez telefon i smażyłam naleśniki
-To dobrze... Już wczoraj próbował coś mówić, że mu się nie opłaca, ale powiedziałam, że ma iść i koniec kropka. Więc wolałam się upewnić..
-Tak, wyszedł jak przyszłam na dół.-potwierdziłam-Shiit!!! Mamo! Naleśniki mi się przysmażają! Muszę kończyć. Miłej pracy. Pa..-rozłączyłam się, słysząc: `Smacznego.`.
Odwróciłam naleśnika. Na szczęście nie zdążył się spalić.
-Ja to mam szczęście!-włączyłam sobie piosenkę i przygotowywałam śniadanie.
Akurat leciało `Why don`t we go there` moich chłopaków. Zaczęłam podśpiewywać.
Gdy miałam zasiadać do śniadania zadzwonił mi telefon, znów. Spojrzałam na wyświetlacz...
-Ouu...-odebrałam-Powiedz mi, że to coś ważnego, bo jestem głodna, a naleśniki mi stygną.
-Tak, mi Ciebie też miło usłyszeć, siostro.-powiedział Niall-Zaraz, zaraz... masz naleśniki???
-Tak, które stygną, więc do rzeczy...
-Wieeesz... chciałem powiedzieć, że odwiedzimy Cię dziś w pracy, bo mamy sprawę do Ash i Mel i czy Cię nie podwieźć po drodze. Ale naleśniki zmieniają kolej rzeczy!-wyczułam uśmiech w jego akcencie
-Oh Nialler.. Masz szczęście, zrobiłam więcej.
-Zaraz będziemy...
-Chwileczkę.. BędzieMY?-zaakcentowałam
-No tak...
-Wszyscy?-zapytałam
-Wszyscy, chyba, że ktoś się wykruszy...
-No okej, czekam.-rozłączyłam się.
Załączyłam telefon na MAX`a i zajęłam się jedzeniem.
Usłyszałam dzwonek do drzwi.
-`Say the word, say the word, but don`t say no-o-o
Sky dive, you and I with just this clo-o-othes
Your secret is safe with me
There`s no right time or place
Cause anuone colud see
Do it anyway.`-śpiewając otworzyłam drzwi
-Ale się bawisz..-Niall ucałował mój policzek i wszedł do mojego domu
-A co mam robić?-odkrzyknęłam mu.
Nie widziałam wszystkich chłopaków, bo w progu stał jeszcze tylko Zayn.
-Cześć.-powiedział i się powalająco uśmiechnął
-Hej, wejdź.-ucałował mój policzek.
Poszłam za nimi do salonu, ściszyłam telefon.
-Smacznego, Nini.-powiedziałam do blondyna, który zajadał już moje naleśniki.
Pokazał kciuk do góry. Zayn stał w progu i za bardzo nie wiedział co robić.. A no tak. Chyba jest tu pierwszy raz.
-Rozgość się, Malik.-powiedziałam z zadziorną minką-Napijecie się czegoś? Niall`owi zaraz wody przyniosę, a ty?
-Też poproszę.

`-Co macie za sprawę do dziewczyn?`

-Okej.-poszłam do kuchni-Co macie za sprawę do dziewczyn?-wychyliłam się z kuchni i zapytałam
-Chcielibyśmy je zaprosić z chłopakami na ten nasz wyjazd nad jezioro.-powiedział Zayn, który już się oswoił i oglądał co ciekawego w TV
-Ooo... Całkiem fajnie.-powiedziałam-Mam nadzieję, że się zgodzą.-wzięłam szklanki i zaniosłam chłopakom.
Sama dopiłam swoją herbatę.
-Dobre?-zapytałam blondyna
-Pyszne! Boże, Natt... gotujesz wyśmienicie!-powiedział-Zayn, spróbuj...
-Nie przesadzaj. Jadalne to jest, ja uważam, że normalne..-powiedziałam
-Chyba się skuszę.-powiedział
-Nathalie...-Niall przymknął powieki-Cudownie byłoby Cię mieć na co dzień w domu...
-Musiałbyś się ze mną ożenić.-wybuchnęłam śmiechem
-Jeśli to możliwe, zrobię to!
-Hahahahaha!-zaśmiałam się głośno-Aleś ty głupi..-palnęłam go
-Twój chłopak nie pożałuje...-powiedział Zayn-To jest naprawdę dobre. Nawet Perrie takich nie robi..
-Bo Perrie nie umie gotować.-powiedział z sarkazmem Niall
-Ej.. coś tam umie. Nie obrażaj mojej dziewczyny.-powiedział-Ale fakt.. nie umie. Ale śpiewać umie.
-Tak? A Nathalie umie śpiewać, rysować i gotować.-powiedział do Zayn`a Niall
-Dobra, dobra. Dziękuję za te komplementy.-powiedziałam-Perrie też pewnie ma jeszcze wiele innych talentów.
-Ale nigdy nie będzie tak perfekcyjna jak ty, zawsze będziesz lepsza.-powiedział Niall, już chciałam go uciszyć, ale poczekałam aż Zayn zacznie kłótnię.
Nie doczekałam się, Zayn nie odpowiedział na tą zaczepkę Niall`a, a zdawało mi się nawet, że wyszeptał: `Prawda.`.
Pewnie mi się tylko zdawało.

-Co teraz robimy?-zapytał Niall, gdy posprzątaliśmy po śniadaniu-Zaczynasz o 14:00, mamy jeszcze ok. 3 godzin.

-Mam ochotę coś narysować... Wy róbcie co chcecie.-odpowiedziałam.

Poszłam do siebie po przybory i usiadłam na fotelu, na przeciwko chłopaków, którzy oglądali TV.

-Mogę też?-z rozmyśleń wyrwał mnie głos Zayn`a

-Rysować?-potwierdził-Pewnie.-dałam mu kartkę i ołówek

-Co będziesz rysować?-zapytał blondas

-Was. Macie fajne ustawienie.-powiedziałam

-Uuuu... A ty, Zayn?

-Ja... Nathalie.-zarumieniłam się.

Zayn narysuje mój portret... Pamiętam jak zawsze robiliśmy to razem. On rysował mnie, ja jego... Potem wymienialiśmy się tymi pracami. Uwielbiałam z nim rysować.. To dzięki niemu się tak rozwinęłam.

-Oooo... jak słodko. No to artyści, do dzieła!-zakomunikował Niall

-A tak właściwie jak to się stało, że przyjechaliście tylko Wy?-zapytałam kończąc rysunek-Mieliście być wszyscy.

-Tak.. Louis pojechał z Harry`m na zakupy, bo się okazało, że pustki nas ogarnęły.. A Liam z Danielle.

-Ahh... ta miłość.

-Mi nie dane.-powiedział blondyn

-Już nie długo.-wyszczerzyłam się

-A co? Zamierzacie się spiknąć?-powiedział Zayn patrząc na nas

-Nie...-zaprzeczyłam-Zamierzam go spiknąć, a on wcale nie zaprzecza.

-Nie potrzebuję, żebyś mnie swatała, księżniczko. Lepiej szukaj swego księcia. A ja do mojej księżniczki odezwę się w właściwym czasie.

-Czyli w weekend.-powiedziałam

-Czemu?-zapytał Zayn

-Bo jego wybranka będzie na wyciągnięcie ręki.

-Będziemy wtedy nad jeziorem.-powiedział tak jakbym tego nie wiedziała

-No właśnie.-powiedziałam z nutką rozbawienia, w celu oświecenia Zayn`a

-Zaraz..-poprawił się na fotelu-Nialler, podoba Ci się jedna z przyjaciółek Nathalie?-nie zaprzeczył-Stary i mi nie powiedziałeś! Mi? Najlepszemu kumplowi? A jej powiedziałeś?

-A co ty? Niby lepszy jesteś?-uraziłam się

-Przepraszam, ale to ja powinienem wiedzieć pierwszy i dać mu wskazówki chyba?-powiedział z wyrzutem mulat

-Ty parszywa gnido!-rzuciłam w niego zagłówkiem

-Pobijcie się.-powiedział Niall.

Spojrzeliśmy na siebie z Zayn`em i zaczęliśmy się śmiać.

-Która to?-zapytał ze śmiechem Malik-Brunetka?

-Strzał w dziesiątkę.-dodałam

-Śmiejcie się, śmiejcie.. A mi tu serce krwawi.

-Pff...HAHAAAHA!-jeszcze bardziej zaczęliśmy się śmiać

-Gotowe.-powiedział Malik

-Ja też już skończyłam.

-Pokażcie!-skoczył z radości Niall

Nathalie by Zayn ♥

-Na 3?-zapytał Zayn

-Okk.

-1.-powiedziałam

-2.-dodał Zayn

-3!-krzyknął Niall, a my odsłoniliśmy rysunki-Woooow...-zaniemówił

-Aż tak źle?-zapytałam, popatrzył na mnie z byka

-Fest... To jest.. urocze!-powiedział do Zayn`a-Postarałeś się.-potem przeszedł do mojego-Ale jestem przystojny.-wyszczerzył się-Ty też niczego sobie.-powiedział do Zayn`a-Ale ja lepszy!-zaśmiałam się

-Naprawdę jesteśmy nieźli.-powiedział Zayn

-A ja też całkiem ładna.-spojrzałam na rysunek kolegi

-Chciałem uwzględnić wszystkie Twoje atuty, ale wszystkie by się na kartce nie zmieściły.-powiedział, a ja się zarumieniłam.

Nastała cisza.

-Masz jeszcze naleśniki?-dziękujmy Bogu, że natchnął blondyna do powiedzenia czegokolwiek!

#2 Muzyka. Włącz. ;3

-Idę się przebrać i będziemy się zbierać, okey?-powiedziałam

-Pewka.-pobiegłam do siebie, umalowałam się, uczesałam, przebrałam, spakowałam torebkę i byłam gotowa.

Zeszłam na dół. Ubrałam buty, zamknęłam dom i z chłopakami poszłam do auta. Pojechaliśmy samochodem.. właściwie to nie wiem kogo. Oni się nimi dzielą, powiedzmy, że są ich wspólne. W aucie była miła atmosfera, rozmawialiśmy o głupotach, śmialiśmy się w rytmie różnych piosenek.

-Heej!-weszłam do pracy

-Odpoczęłaś, wytrzeźwiałaś?-zapytały dziewczyny, a Niall się zaczął śmiać

-Śmieszne.-zmrużyłam oczy-Dużo pracy?

-Wczoraj zrobiłaś wszystko.-powiedziały-Szacun! Dziś tylko klienci, a tłumu nie ma.

-No to spoko.-poszłam się przebrać.

Chłopcy gadali z dziewczynami przy ladzie. Obsłużyły ich.

-I co?-powiedziałam, gdy się do nich przyłączyłam-Pytali?

-Tak.-powiedział Zayn

-Pewnie, że jedziemy! Kim byśmy były gdybyśmy się nie zgodziły!-prawie krzyknęła Ashley

-Bo Harry tam będzie.-zaszczebiotałam

-Cicho bądź...-popatrzyła na mnie krzywo

-A jakże inaczej.-powiedziała Mel

-Ty nie lepsza.-powiedziałam

-Siedź cicho..-ta też popatrzyła na mnie krzywo

-Ah... Ale mam dobry humor!-uśmiechnęłam się.

`-Co robi???`

Pogadałyśmy chwile z chłopakami, obsłużyłyśmy klientów. Gdy chłopcy zbierali się, zadzwonił mi telefon. Przeprosiłam i odebrałam. Zrobiłam wielkie oczy po tym, co usłyszałam.
-Co robi?? Zaraz będę. 

-Coś się stało?-zapytał Niall

-Dzwonił kolega Matt`a. On się bije z jakimś blondynem na boisku.-powiedziałam przerażona

-Co? 

-Jak to bije?

-Z blondynem?-pytali

-Nie wiem!-powiedziałam przerażona na maksa!

-Jedziemy..-powiedział Zayn

-Mogę?-spytałam dziewcząt

-Sie pytasz! Leć!-jak najszybciej udaliśmy się z Nialler`em i Zayn`em do auta i ruszyliśmy w stronę szkoły.

Wyparzyłam z auta jak opętana. Chłopcy nie byli gorsi. W głowie krążyły mi myśli: `Ah, ci nastolatkowie. Milion problemów z nimi. Tu zadanie nie zrobią, tu idą na wagary, tu bójka. Masakra!`. Szybkim krokiem udaliśmy się w stronę boiska. Byłam prawie pewna, że nauczyciel już wkroczył do akcji i czeka mnie tylko rozmowa z wychowawcą. Tak.. Matthew jak każdy nastolatek w tym wieku sprawia problemy. Mama pracuje, więc ja się tym zajmuję. Czasami czuję się jak matka.. Opiekun. W Bradford też miałam z nim problemy.. Nie mieszałam w to mamy, o niektórych sprawach mama do dziś nie wie. Nie warto wspominać starych śmieci. Obiecał, że się poprawi.. I tak było. Na prawdę, nigdy nie miałam spokojniejszych  6 miesięcy do dzisiaj. Dziś znowu czuję jak to było. 

Spojrzałam w tym kierunku i mega się zdziwiłam. Na chwilę przystanęłam z otwartą buzią. Chłopcy spojrzeli na mnie zdziwieni, a potem zauważyli na co tak zareagowałam

-Spokojnie.-powiedział Niall.

Myliłam się. Bójka wcale nie została skończona. Matt bił się z blondynem, a obok niego stał kolega, zapewne ten, który powiadomił mnie o tej sytuacji, ponieważ trzymał w ręku telefon mojego brata. Z nosa leciała mu krew... Chyba też oberwał. Więcej osób nie było, tylko oni trzej. Pobiegłam do nich. Chłopcy też. 

-Jamie, zostaw go!-krzyczałam-Matt! Matthew!

Zayn i Niall pobiegli do nich i próbowali ich rozłączyć

-Przestańcie!-krzyczałam-Proszę, dość! Matt! Jamie! Przestańcie!-krzyczałam.

Nie mogłam na to patrzeć. Co się działo tak właściwie? Nie mam zielonego pojęcia. Jamie? Skąd on się tu wziął? I dlaczego mój brat się z nim bije, jeśli nawet go nie zna? Nic nie rozumiem.

Po chwili chłopcom udało ich się rozdzielić.

-Boże Matt!-podbiegłam do niego-Nic ci nie jest?

-Zostaw mnie!-popatrzył na Jamie`go i... uciekł.

Tak po prostu wyrwał się Niall`owi i uciekł. 

-Matt!-krzyczałam-Wracaj, Matt!-ale nie zdołałam go zatrzymać.

Chwyciłam się za głowę i rozpłakałam z bezsilności.

-O proszę.. Jaka rodzinna chwila. Siostra-szmata pomaga swojemu braciszkowi. Ratuje z opałów.-przykucnęłam i płakałam-Zostaw mnie.-wyrwał się Zayn`owi, czułam, że do mnie podchodzi. 

Niall i Zayn już reagowali i powstrzymali go zanim mnie dotknął, ale ten wbrew ich zakazom przykucnął przy mnie, nie spojrzałam mu w oczy. Podniósł mój podbródek.

-Miło było Cię znów widzieć, maleńka.-i odszedł.

Znowu spuściłam głowę, słyszałam jak Niall rozmawiał z kolegą Matt`a, który opowiadał sytuację. Szczerze to nie słuchałam.. Wolałam dowiedzieć się tego od mojego brata, którego.. nie ma. Gdzie jest mój brat, cholera?

Znowu ktoś przykucnął. Tym razem wyczułam Zayn`a.

-Nathalie, okej?-podniósł mój podbródek o wiele delikatniej od blondyna.

Zaprzeczyłam ruchem głowy.

-Gdzie Matty?-wyszeptałam

-Znajdziemy go.-przytulił mnie i pocałował w czubek głowy-Znajdziemy.-kołysał mnie.

Podszedł Niall.

-Nathalie, Lou już tu jedzie z chłopakami. 

-Nie, nie. Po co?-zaprzeczyłam i odsunęłam się od Zayn`a-Po co ich w to mieszać. Poradzę sobie, znajdę go.. Dowiem się..

-Nathalie.-Zayn znów mnie do siebie przyciągnął-Chcemy ci pomóc od tego są przyjaciele. Proszę, nie kłóć się.-nie sprzeczałam się  z Zayn`em, wiem, że bym przegrała.

Usłyszałam stukot silnika i trzask, a po chwili byłam w objęciach Lou.

-Znajdziemy go, mała.-potem przytulił mnie Harry i Liam.
Zayn spojrzał na mnie i posłał wymuszony uśmiech.

-Co robimy?-zapytał Harry

-Jak to co? Szukamy Matt`a.-wstałam-Trzeba go znaleźć, on pobiegł tam.. chodźmy.

`Zayn spojrzał na mnie i posłał wymuszony uśmiech.`

-Natt, Natt, hej.. Spójrz na mnie.-Lou ujął moją głowę w swoje dłonie-Jesteś w szoku. Uspokój się, my go znajdziemy. Ty jedź do domu...

-Co? Nie! To niemożliwe. Ja muszę go szukać, nie wiem co on może zrobić.. To mój brat.-wyrwałam się Lou

-Nathalie..-Niall uciszył mnie i przytulił-Spokojnie.. Cśś....-odsunął mnie od siebie-Posłuchaj mnie uważnie.-wierciłam się-Ale Nathalie spójrz mi w oczy..-posłuchałam i pożałowałam, te niebieskie tęczówki mnie zahipnotyzowały-My z chłopakami znajdziemy Matt`a, obiecujemy Ci to. Wróci cały do domu, razem z nami. A ty pojedziesz z Zayn`em do domu, uspokoisz się. Zayn się Tobą zajmie, dobrze?-nie wiedziałam co odpowiedzieć.. przecież musiałam szukać brata-Nathalie, dobrze?

-Tak.-pokiwałam głową

-Świetnie, Zayn...

Zayn wziął mnie w objęcia i zaprowadził do samochodu.

Niall obiecał mi, że znajdzie Matt`a.

Niall obiecał mi, że Zayn się mną zajmie.

Niall dotrzymuje obietnic.

-Będzie dobrze, Natt.-powiedział w aucie Zayn-Obiecuję.

Zayn nie zawsze dotrzymuje obietnic...

Zayn od kluczył drzwi moim kluczem i weszliśmy do środka. Rozebrałam buty i weszłam do salonu. Nastąpiła cisza. Usiadłam na sofie. Zapatrzyłam się w jedno miejsce. Zayn uklęknął na przeciwko mnie.

-Będzie dobrze.-wziął moje małe dłonie i schował je w swoich dużych dłoniach, nie reagowałam-Co robimy? Chcesz się czegoś napić?

-Wody.-pokiwałam, a Malik poszedł do kuchni.

Po chwili przyniósł mi szklankę z wodą. Usiadł obok mnie i podał picie. Usiadłam głębiej podkuliłam nogi i się napiłam. Postanowiłam zacząć rozmowę.

-Pewnie wyolbrzymiam, prawda?

-Nie. Nie prawda. Też bym się tak martwił gdyby coś podobnego, albo ogólnie... coś by się stało moim siostrom, a nie wiedziałbym o co chodzi. Szukałbym je. Ale Natt.. nie jesteś w stanie. Jesteś w szoku. Właściwie.. Nie wiesz co się stało.. Nikt nie wie. A chłopcy znają każdy zakamarek Londynu. Bez obaw, na prawdę. Za nie długo wejdą przez drzwi wejściowe.-uśmiechnął się, spuściłam wzrok-Heej...-podniósł mój podbródek już kolejny dzisiaj raz-Uśmiechnij się..-on się tak słodko uśmiechnął, że grzechem byłoby mu nie potowarzyszyć, więc lekko oddałam uśmiech-Właśnie o to mi chodzi!-jeszcze bardziej skrzywił swe usta w postaci banana-A teraz... co robimy? Trzeba odpędzić Twoje myśli od brata.

-Nie wiem...-pokręciłam głową z rezygnacją

-Zagrajmy w coś.. Dawaj Nathalie! Co masz ciekawego?

-Play Station...-palnęłam, a Zayn`owi-wnioskując po jego minie-zapaliła się lampka nad głową.

-Zayn! Chociaż raz mógłbyś dać mi wygrać!-krzyknęłam, gdy kolejny raz on przeminął metę szybciej ode mnie

-Wygrałaś za pierwszym razem! 

-Bo ty jeszcze nie miałeś opanowanego pada!

-Następnym razem.-wyszczerzył się

-Już z Tobą nie gram!-założyłam ręce

-Łoł, łoł, łoł... co się tu dzieje?-chłopcy weszli do salonu, a Lou wskoczył do nas na kanapę-Gracie beze mnie? Dałaś mu w kość, Natt?

-A wygląda?-spojrzał na ekran, gdzie pisało:

`Player Zayn WIN!`

-Damy radę.-wykrzyknął

-A se z nim graj.-dałam mu pada-Jest Matt?-odwróciłam się do chłopaków

-Tak... poszedł do siebie bodajże.-powiedział Liam

-Dziękuję Wam.-powiedziałam-Bez Was bym sobie pewnie nie poradziła.

-Nie ma za co, skarbie. Od tego ma się przyjaciół.-powiedział Niall

-Oh... I need a hug.-powiedziałam,

-Oooo..-wszyscy zamknęli mnie w kręgu, zrobili grupowego przytulasa ze mną w środku

-Jesteście niesamowici.

-Wiemy.-powiedział Harry-I seksowni.-wybuchnęliśmy śmiechem.

-Teraz będziemy się zbierać.. Pewnie chcesz porozmawiać z Matt`em.

-Nie wyganiam Was.-powiedziałam-A nóż, będę potrzebowała kogoś po rozmowie z nim

-Masz telefon, a my wolimy zostawić Was samych.-powiedział Niall i pocałował mnie w czoło

-TAK! Tak! Wygrałem!-krzyknął Tommo

-Niemożliwe..-powiedział mulat

-Dobrze Ci tak Zayn!

-Nathalie, słoneczko.. Dla Ciebie wszystko.-powiedział Lou i puścił mi oczko, zarumieniłam się.

Oni kochają mnie zawstydzać. -,-

-Jedziemy!-powiedział Daddy.

Wszyscy po kolei mnie przytulili. Jeszcze raz im podziękowałam, a potem zamknęłam za nimi drzwi. Spojrzałam na schody... Głośno wypuściłam powietrze. Pffff... Teraz rozmowa.

-Matty?-zapukałam do jego drzwi i weszłam.

Leżał na łóżku.

-Możemy pogadać?-usiadłam do niego-Porozmawiajmy.-usiadłam

-O czym?-zapytał retorycznie

-O to chyba akurat nie musisz pytać...

-Dobra, więc co chcesz wiedzieć...-powiedział siadając i o wiele milej

-Dlaczego? Chcę wiedzieć dlaczego...

-Bo powiedział coś, czego powinien żałować.. coś niewybaczalnego. Coś niemoralnego. Coś... niemożliwego.

-Matt...-opadłam z bezsilności-Jaśniej. Po co on tam w ogóle przyszedł?

-Przyszedł.. Wiedział, że jestem Twoim bratem. Najpierw zaczął mówić na mnie.. ale nie zwracałem na to uwagi. Pomyślałem:`Znów się jakiś dałn uczepił.`, więc puściłem to z wiatrem. Ale gdy zaczął mówić o Tobie.. nie wytrzymałem.-powiedział-Puściły mi nerwy.

-Co powiedział?-boję się usłyszeć odpowiedzi...

-Powiedział...-spojrzał mi w oczy-Powiedział, że jesteś szmatą. Że się puszczasz.-zrobił przerwę-I powiedział, że powinienem się wstydzić, że mam taką siostrę.

-Ouć..-spuściłam wzrok-Zabolało.-wyszeptałam bliska płaczu..

To okropne uczucie słyszeć takie słowa od brata, nawet wiedząc, że nie są one prawdziwe.

-Przyłożyłem mu... I tak się zaczęło. Potem wiesz...-spuścił wzrok

-Matt, to co powiedział...

-Nie wierzę w to.-przerwał mi-Pewnie kłamał.. Jestem ciekaw, co zrobiłaś, że zasłużyłaś sobie na taką opinię u niego...

-Odtrąciłam go.-łzy wezbrały się w moich oczach-Bo mnie uderzył... i to nie raz.-mój brat zacisnął pięści

-Żałuję, że nie dostał bardziej...

-Matthew, to co powiedział Jamie nie jest prawdą. Wszystko co mówił.. kłamał. Proszę....

-Nie uwierzyłem mu.-powiedział-Nie uwierzyłem mu, bo.. Jak jedna z najwspanialszych osób na świecie może być zdolna do takiego czegoś? Nie może.. Nathalie, za bardzo Cię znam. Wkurzyło mnie to, więc...

-Dziękuję, Matt.

`-Chyba, że życie mu nie miłe.`

-Za co? Jesteś moją siostrą. Co z tego, że starszą.. Jestem od tego, żeby Cię bronić.-wypiął pierś.

Zachichotałam.

-Już cię nie dotknie.-powiedział z uśmiechem-Chyba, że życie mu nie miłe.

-Dziękuję, braciszku.-uśmiechnęłam się-No przytul tą najlepszą siostrę na świecie w potrzebie!

Zaśmiał się i przytulił mnie. Otarłam łzy.

Znów ktoś obiecał, że nic mi się już nie stanie.

Może w końcu warto w to uwierzyć?

***

Jest rozdział :D Szybko jakoś xd

A więc.. jakoś mało komentarzy było. ;c 

Ale tak bardzo Was kocham, że dodałam! ♥

Następny.. gdzieś za tydzień :D 

ZAPRASZAM NA MOJEGO ASK`a! :D 

---> KLIK

Jeśli chcecie, to podaję także mojego fb, tym którzy jeszcze nie mają. xd

---> KLIK

ZAPRASZAM DO PYTAŃ I LAJKÓW NA ASK`u `STO` ♥ każdego czytelnika obserwuję :3

---> KLIK

ZAPRASZAM TEŻ DO ANKIET PO PRAWEJ I LEWEJ STRONIE :D

Miłego czytania miśki! ;*

BĘDZIE 30 KOMENTARZY? ☺