Rozdział 14.

CZY CHCECIE MUZYKĘ DO ROZDZIAŁÓW ? :]

*Nathalie* 

Odepchnęłam go, zmieszał się.                                                                  

-Co ty robisz?-zapytałam, spojrzał na nogi, skorzystałam z okazji i puściłam sygnał na telefon Niall`a, dobrze, że go uprzedziłam                                                      

-Przepraszam, Nathalie.-powiedział-Myślałem, że chcesz tego tak samo jak ja. Nie wiem co we mnie wstąpiło.-

-Po prostu bardzo mi się podobasz, może zapomnijmy o tym... Ja..-dostałam SMS`a.              

`Już jadę. xx Niall`                                                                                

-Muszę już iść.-powiedziałam                                                           

-Ale Nathalie, zostań.-wstał                                                                         

-Przyjaciele mnie potrzebują, sorry.-pozbierałam swoje rzeczy i wybiegłam z tego osamotnionego miejsca zostawiając Jamie`go samego.                                                                                                  

Jedno słowo wciskające się mi na usta: `Ja pierdole.` Ou, to dwa słowa, no cóż... Pomijając; za kogo on się uważa? Jeśli myśli, że ja jestem kolejną łatwą dziewczyną, z którą się prześpi, to się kurwa ostro myli! Boże... Melanie miała rację. Po co w ogóle się na to zgadzałam? A no tak, chciałam wyjść wcześniej... Mogłam zostać tą godzinę dłużej! 

Zobaczyłam podjeżdżające auto Lou. Wysiadł Horan... z miejsca pasażera. Przywołał mnie ręką. Chciałam pobiec, ale poczułam czyjąś dłoń na ramieniu.                                                     

-Przepraszam, Nathalie.-Jamie..-To nie miało tak być.                                

-Muszę iść.-pobiegłam.                                                                                   

Szybko wsiadłam do samochodu.                                                         

-Cześć Wam.-prowadził Lou, miejsce pasażera Niall, a z tyłu ja                    

-Nathalie, co się stało?-zapytał Niall                                                              

-Jedź już Lou, proszę.-całą drogę siedziałam cicho.                                 

Chłopcy widząc, że jestem małomówna odpuścili.                                    

Zauważyłam, że chłopcy podjeżdżają na podjazd ich domu.                         

-Możecie mnie odwieźć do domu, proszę? Źle się czuję.-powiedziałam                                           

-Natt, co tam się stało?-odwrócili się w moją stronę ignorując moje pytanie-Czy.. Czy on Cię skrzywdził?  

-Nie? W porządku, sama dojdę.-wyszłam z samochodu równocześnie ignorując ich pytanie, dorównali mi kroku                                

-Nathalie.-Niall złapał mnie za dłoń-Powiedz mi proszę.                                

-Nie.-wyszeptałam-Nie skrzywdził.                                                             

-Dobrze, więc Natt, odwiozę Cię, wsiadaj.-powiedział Lou i pomógł mi wsiąść do samochodu.

Odjechaliśmy zostawiając Niall`a samego na ulicy.      

*Niall*         

Odjechali. Nathalie bardzo dziwnie się zachowywała. On nie mógł jej nic nie zrobić. Zawiodłem? Nie ochroniłem jej? O co chodzi? Wszedłem do domu.                                                                                

-Co się stało?-zapytał Daddy                                                                    

-Widzieliśmy wszystko przez okno.-odrzekł Loczek                                     

-Co z Nathalie?-dodał mulat                                                                   

-Lou odwiózł ją do domu.-powiedziałem-I.. Nie wiem. Nie wiem co z nią. Nie powiedziała. Przepraszam, ale jestem zmęczony..-udałem się do swojego pokoju, zabrałem Lays`y.                                   

Usiadłem na łóżku i załączyłem TV myślami błądząc przy przyjaciółce.

*Nathalie*

Lou odwiózł mnie. W aucie było cicho.

Chłopak chyba zauważył przy rozmowie z Niall`em, że nie chcę o tym gadać. Bardzo mu za to dziękuję. Leżę w łóżku, wyszykowana do spania. Jamie napisał kolejnego SMS`a, że przeprasza. Boże, dlaczego?? Zwinęłam się w kłębek i płaczę. Znowu płaczę. Kurwa, znowu! Dlaczego? Jutro muszę widzieć się z Jamie`m. Idę rano do Nando`s, bo muszę przekazać rysunek [nie ważne.] Mel. A on pracuje... Boże! On jest taki... hipnotyzujący. Nie umiem mu odmówić, coś w nim jest takiego, że wierzę, że on nie przyjmuje odmowy.. Ohh Good.. Dlaczego? Co on wymyśli? Dlaczego ja wyję??? Rozdzwonił mi się telefon:                                                                                                    

-Tak?-pociągnęłam nosem i starłam łzy                                              

-Płaczesz?                                                                                               

-Niall?-pytanie retoryczne-Nie, nie płaczę. Katar mam.                                 

-Nathalie, proszę Cię...-jest smutny?-Mam przyjechać?                              

-Nie, nie. Jest okey. Na prawdę. Wspomnienia mnie dopadły.                   

-Dobrze. Jutro się zobaczymy.                                                         

-Nini, dlaczego się smucisz?-zapytałam                                                   

-Bo.. Nie było mnie przy Tobie. Przepraszam.-wyszeptał-Obiecałem Ci, że...                              

-Niall, spokojnie. Właśnie, że nie! Pojawiłeś się od razu, w najlepszej porze! Nie myśl tak! On mi nic nie zrobił. Okej? Tylko mnie pocałował.-powiedziałam-Zjedz coś i idź spać. Ja też się kładę. Dobranoc. Kocham Cię, przyjacielu!                                                 

-Ja Ciebie też!-weselszy głos-Do jutra!-rozłączyłam się.

Na telefonie wybiła mi 01:33. Nie umiem spać! Dlaczego? Myśle.. Co pomagało mi na spanie w Bradford? Narkotyki... bądź nikotyna. Wstałam i wyjęłam z szuflady paczkę papierosów. Wyszłam na balkon i zapliłam. Na prawdę, nie spodziewałam się, że aż tak tego mi brakowało. Ciekawe, czy Zayn nadal pali? Pamiętam, że zawsze, gdy mama `pytała`czy paliłam, on bronił mnie, że to od niego tak śmierdzi. Uśmiechnęłam się na samą myśl o tym. Wypaliłam i położyłam się do łóżka. Tym razem zasnęłam od razu.

8:00 - dźwięk budzika.. MA-SA-KRA! Wyczołgałam się z łóżka i poszłam zrobić poranną toaletę. Ubrałam się.   

              

Zeszłam na dół.                                                                                    
-Dzień dobry!-zaświergotała mama pichcąc coś w kuchni                
-Hej.-powiedziałam-Co tam masz?                                                          
-Gofry!                                                                                                  
-Czy ktoś powiedział gofry?-wszedł do kuchni Matthew                          
-Nie, rolady.-pokazałam mu język                                                                
-Masz grzech!-oskarżył mnie                                                                    
-Taa, i to akurat ty mnie oceniasz!-powiedziałam i zamilkł.                        
Usiadł do stołu, a mama podała śniadanie.                                                    
-Gdzieś się wybieracie?-zapytała                                                              
-Ja muszę coś zanieść do pracy. Pyszne gofry!                                        
-Dziękuję. A ty Matt?-zapytała brata, coś tam wybuczał-Nie mów z pełną buzią.                          
-Na razie nie mam planów.-powtórzył                                                                        
-Dobrze.-powiedziała-Przychodzi dziś do mnie Esther, więc zachowuj się!-upomniała go              
-Est.. Co?-zapytał a ja się prawie zadławiłam                                            
-ESTHER! Moja przyjaciółka.-wypuściła głośno powietrze mama                    
-Okej. Spokojnie!-dopowiedział Matthew                                                
-Dziękuję, ja już muszę się zbierać. Będę potem!-wysłałam im całusa w powietrzu i wzięłam torebkę.
Wyszłam na zewnątrz. Gdy oddaliłam się od domu, to wyjęłam fajki i zapaliłam. Na prawdę mi tego cholernie brakowało. Ostatni raz paliłam... 3 tygodnie temu. Po drodze weszłam do kiosku i kupiłam sobie paczkę, bo miałam resztę. Zawsze się przyda, nigdy nie wiesz, kiedy potrzebujesz... Doszłam do Nando`s. Uh,ah,uh,ah,uh,ah. Kilka wdechów i wydechów i... wchodzę.                        
Widzę go. Stoi przy ladzie. Podchodzę.                                                    
-Cześć.-mówię                                                                                  
-Nathalie, cześć, ja.. kurcze.. źle wyszło... ja...                                            
-Wysłów się.-dodałam                                                                              
-Przepraszam, to nie tak miało być. Poniosło mnie, po prostu bardzo mi się podobasz, i... No kurde.        
-Chciałeś mnie przelecieć...                                                                    
-Nie!-zaprzeczył tak, że aż gęsiej skórki dostałam-Nie chciałem. Nie mów tak.-jego tęczówki zmieniły barwę na czarny, lecz po chwili znów stały się niebieskie, hipnotyzujące...-Nathalie, możemy.. Możemy zacząć od początku, od nowa? Zapomnieć o tym?                      
-Ja.. Ja... Dobrze.-powiedziałam-Ale proszę, nie rób tego więcej.              
-Oczywiście.-i znów uległam... jego uśmiech... ah! NATT !                      
-Jest Melanie?                                                                                      
-Na zapleczu.-odpowiedział, uśmiechnęłam się i odeszłam.                        
-Mel?-weszłam do magazynu-Dostawa towaru?                                          
-Hej, Natt. Tak, tak. Sindy jest jako kelnerka dziś, więc ja muszę się tym zająć. Co tam?-powiedziałam, a tak btw. to Sindy zastępuje mnie w weekendy i 1 dzień w tygodniu-środę, bo ja wtedy nie pracuję, a ona sobie dorabia :D                                                
-Wiesz, mam dla Ciebie ten rysunek, żebyś sobie mogła od patrzeć.              
-Nie od patrzeć, tylko chcę zobaczyć z jakiej perspektywy ujęłaś ten park, bo nie chcę namalować tego samego co ty.-zdenerwowała się, a ja zaśmiałam                                                          
-Lubię Cię denerwować.-stwierdziłam-Pomóc Ci?                                      
-A masz czas?                                                                                        
-Szczęśliwi czasu nie liczą.-uśmiechnęłam się                                                
-To okej, ale najpierw idź do p.Gilbert, kazała przekazać, że ma coś dla Ciebie.-skinęłam głową i udałam się do gabinetu szefowej.          
Zapukałam i weszłam.                                                                                
-Dzień dobry. Szukała mnie pani?-zapytałam                                              
-O! Natahlie, witaj.-odpowiedziała p.Marie-Usiądź. Czy ty czasem nie masz dziś wolnego?          
-Mam, ale miałam sprawę do Melanie, więc przyszłam i przy okazji pomogę jej z towarem. Czy coś się stało?-niecierpliwiłam się              
-Nie, nie. Wręcz przeciwnie.-podała mi kopertę z moimi danymi-Twoja wypłata, Nathalie.                      
-Dziękuję.-wyszczerzyłam się                                                                
-Należycie wypracowana.-dodała moja szefowa-To wszystko.                        
-Dziękuję. Do zobaczenia.-poszłam do Mel.                                              
-I co?-zapytała przyjaciółka                                                                      
-Pierwsza wypłata!-powiedziałam                                                          
-OOO ! Cudownie...-przestała pracować-Natt...                                              
-Hmm?                                                                                                          
-Śmierdzisz. Paliłaś?-zapytała-Palisz?                                                            
-Czasami. Przeszkadza Ci to?-zapytałam                                                  
-Nie, coś ty. Też czasami coś przypalamy z Ash, ale to takie nie regularne, więc czuć.. Cię.-zaśmiała się    
-Dzięki.-popatrzyłam na nią z byka-Dobra dawajmy, pomogę Ci.                    
-Jak spotkanie z Jamie`m?                                                                    
-Nijak.-odpowiedziałam i streściłam jej wczorajszy wieczór.                    
Mel mocno mnie przytuliła, a ja dodałam, że mu wybaczyłam.                  
-Uważaj, Nathalie. Mówiłam Ci jaki on jest.                                              
-Wiem, Melanie. Wiem, ale.. nie mogę mu odmówić. Lubię go, jako kolegę, ale. Ja.. Cóż... Wybaczyłam, bo uważałam to za słuszne, koniec tematu.                                                                                  
-Okej.-rzekła-Więc jak wieczór filmowy?

-Nie wierzę! Na prawdę oblałaś go... A potem wszystkich.. Matko! Natt, jesteś niezastąpiona!-brunetka gdyby mogła już dawno turlała by się po ziemi ze śmiechu.
                                                      

-A co u Ciebie nowego?-zapytałam                                                      
-Nic. Idziemy dziś z Ash na spacer, idziesz z nami?                            
-Chętnie! I tak nic nie mam do roboty.-odpowiedziałam                                
-Świetnie! Będziemy dzwonić.-powiedziała, a w tym samym czasie, mi zadzwonił telefon.      
Spojrzałam na wyświetlacz. Co się stało, że on do mnie dzwoni? Odebrałam.                              
-Matt?      

JEST 14. =D Jak się podoba? Jak myślicie co takiego chce Matthew? Dlaczego dzwoni? PISZCIE SWOJE TEORIE! <3 

Dziękuuuuję za dużą ilość komentrzy pod poprzednim postem! Nawet nie wiecie jak to motywuuuje!  <3 Kocham wszystkich moich czytelników, jesteście niesamowici! :*** 

Mam prośbę, jeżeli znacie kogoś kto lubi czytać ff, to byłabym wdzięczna, jeśli polecicie mu to ;3 

Może taki mały szantaż.... 

NASTĘPNY ROZDZIAŁ, GDY POD TYM POSTEM BĘDZIE 10 KOMENTARZY ! 

Miłego czytania dziubki! :*

Obiecałam zdjęcia, wiec taka mała sklejka z Włoch specjalnie dla Was, bo chcieliście. ;D 

Ale polecą hejty... 

Tak, wiem, jestem brzydka itd....

PRZEPRASZAM ZA POPĘKANE MONITORY I EKRANY ! <3

*Ja to ta brzydka!

Wszelkie pytania w komentarzach =]

SKOMENTUJ! ;3