Still the one.: Rozdział 15.

BYŁO 10, a nawet i więcej... WIĘC DODAJĘ <3

Rozdział z dedykacją dla Alex, która odliczała komentarze xd <3 :*

*Nathalie*

Pomogłam do końca wypakować towar Mel i poszłam do domu. Matt nie chciał mi powiedzieć o co chodzi. Powiedział: `Gdy skończysz przyjdź szybko do domu.` I rozłączył się.. Idiota. Pożegnałam się Jamie`m krótkim i szybkim: `Cześć.` i poszłam.
Weszłam do domu, krzycząc: `Jestem.` Od razu po schodach zbiegł Matt z torbą sportową.
-Fajnie, że jesteś. Szybko. Masz.-podał mi kluczyki do samochodu mamy
-Matt? Co się stało? Dlaczego mnie tak pospieszałeś?
-Nic się nie stało. Po prostu musisz gdzieś mnie zawieźć... Pojechać ze mną.-powiedział i wyprowadził mnie za rękę na podwórko, zatrzymałam go przed autem
-Matthew! Co się dzieje? Gdzie zawieźć? Pali się?-pytałam
-Co? Nie. Po prostu na boisko mnie zawieź, ale to publiczne. To jest trochę daleko, a autobus nie jedzie, więc..
-Boże, no dobra.-wsiedliśmy do auta i odjechaliśmy.
-Śmierdzisz.-powiedział po chwili-Paliłaś?
-Nie.-skłamałam
-Kłamiesz.
-Boże, jednego papierosa.-przewróciłam oczami-W czym problem..
-Bierzesz?-zapytał
-Przesadziłeś Matt! Leczyłam się, to mnie trochę nauczyło! Jak mogłeś tak pomyśleć?-wydarłam się, bo zabolało...
-Dobrze, przepraszam siostra. Tylko.. Martwię się, to wszystko.-zrobiłam głęboki wdech
-Dobra, masz szczęście. Wybaczam.-uśmiechnęłam się.
Dojechaliśmy.
-Chodź ze mną.-powiedział
-Nie wiem.. Nie czuję się najlepiej.
-Serio, chcesz za chwilę znowu po mnie przyjeżdżać?-zapytał z ironią
-Dobra, zobaczę jak dostajesz w dupe.-powiedziałam

-Takiej okazji byś nie przepuściła.-zaśmialiśmy się.
Poszliśmy na boisko. Kilku chłopców się już rozgrzewało.. Chwila. Wszędzie rozpoznam tę blond czuprynę.
-Matthew! Mogłeś powiedzieć, że grasz z nimi.-powiedziałam
-Nie pytałaś.-podpuścił mnie! Ale oszust!
-Cześć.-podeszliśmy do chłopaków
-Nathalie! Cześć.-podszedł do mnie Niall i przytuliliśmy się-Śmierdzisz petami.
-Boże, ile jeszcze osób mi to dzisiaj powie? Co z tego?-oburzyłam się
-Dobrze, tylko spokojnie. Po prostu, pachniesz inaczej, bo..
-Tak, dawno nie paliłam. Ulżyło Wam?-przytulił mnie Harry
-Pachniesz jak Zayn.-czyli, że jednak nadal pali...
-Dla Ciebie przynajmniej pachnę, a nie śmierdzę.
Wszyscy po kolei mnie przytulili, nawet Zayn. Lou wyszeptał mi na ucho:
-Wszystko okej?
-Tak.-wyszeptałam do jego ucha
-Co tak długo?-oburzył się Matt
-A właśnie to jest Matthew, mój młodszy brat.-rzekłam-Matt, a to jest Liam, Louis, Harry i Zayn.-Matt zesztywniał, o co chodzi?-A Niall`a znasz.
-Znam.-humor mu wrócił-Aż za dobrze.-przybili sobie piątkę
-Dobra, znowu jestem ofiarą.-powiedziałam po cichu-Idę sobie tam do cienia usiąść. A wy.. róbcie co robić musicie.-odeszłam.

Chłopcy grali, a ja siedziałam i przyglądałam się im. Grali 3:3. Matt, Lou i Li na Hazzę, Niall`a i Zayn`a. No... Remis. Kurcze, dobrzy są. Co ja mam tu robić? Siedzę i się nudzę... Palić mi się chce. Drzewo! O tak, wspaniale! Schowałam się za drzewem i zapaliłam... Ulżyło mi. -Od dawna palisz?-odskoczyłam
-Boże, Zayn! Wystraszyłeś mnie...
-Przepraszam.-wyjął swojego i zapalił-To jak?
-Od kiedy miałam 15 lat, tylko z przerwami. Długo już nie potrzebowałam, teraz znów mnie natchnęło. Brakowało mi tego.-mówiłam.

Szkoda, że nie wiesz, że to ty mnie zawsze broniłeś.. że to z Tobą zapaliłam pierwszy raz.. Ty mnie tego nauczyłeś, a teraz o to pytasz.. To jak kopać leżącego-A ty?-zapytałam z bólem
-Też tak jakoś zaczynałem.-powiedział
-Nie próbowałeś z tym skończyć?-zadałam pytanie
-Próbuje.-powiedział-Pezz nie lubi kiedy palę.
-Pezz?
-Perrie, moja dziewczyna.-rzekł
-No tak.-dodałam ciszej-Złotowłosa piękność.
-Ty też jesteś piękna.-powiedział i włożył mi za ucho kosmyk włosów, który przysłaniał mi oczy.
Zarumieniłam się, bo myślałam, że tego nie słyszał.
-Nie musisz iść grać?
Właśnie w tej chwili podbiegł do nas Lou i wyciągnął zza drzewa.
-Palą, skubani!-krzyknął
-Ja palę! On się dołączył!-broniłam swój honor
-Jeszcze się przyznawaj... Idiotka.-powiedział mój brat
-Chcesz iść z buta?-zaprzeczył-To morda w kubeł świrze.
-Ah ta miłość!-krzyknął Hazz.
Usłyszałam, że dzwoni mi telefon, więc pobiegłam, a chłopcy wznowili grę.
Dzwoniła Mel, powiedziałam gdzie jestem i się nudzę, więc dodała, że zaraz tu będą z Ash. Super! Także już będzie cool! A tak... Miałam iść z nimi na spacer, cóż, one się przejdą.
Sprawdzałam sobie facebook`a, gdy nagle:
-Nathalie!
-Co?-dostałam piłką tak, że spadłam z ławki-Ała!-wstałam, otrzepałam się i zmierzyłam ich wzrokiem-Co za idiota ma takiego kopa?!-wywarczałam i złapałam się za głowę..
Oni stali i gapili się jak osły, zamiast mi pomóc. Gdzie Ci mężczyźni? Prawdziwi tacy, ja się pytam! Grr...
-Nie chciałem, przepraszam... Nic ci nie jest?-podbiegł do mnie.. Haha.. No ciekawe, nie kto inny jak Zayn Javadd Malik we własnej osobie, mogłam się tego spodziewać..
-Gdzie kopiesz! Tam jest bramka!-pokazałam palcem, skulił się-Co za świat!-szeptałam
-Przepraszam Cię, przepraszam Nathalie... Ale Matt mi podał tak mocno, że nie mogłem nic innego zrobić, tak wyszło, że...
-Co? Ja? No chyba Cię pogięło gościu..-Matthew szedł w naszą stronę, jakby chciał Zayn`a zabić na miejscu
-Dobra.. DOBRA!-krzyknęłam, a Matt w końcu się zatrzymał-Żyję, przecież. Żyję!-pokazałam na siebie-Idźcie sobie pograć, a ja się udam w stronę tych ładnych dziewczyn, które się Wam przyglądają... I nadal trzymam Niall`a za słowo, że skopie dupę mojemu bratu, bo jeśli nie, to nawet nie wiem po co tu siedzę.-mruczałam idąc w stronę przyjaciółek-Ashley!-blondynka rzuciła się na mnie i mocno się przytuliłyśmy..
-Natt, śm...
-Tak wiem, śmierdzę.-powiedziałam
-Chciałam powiedzieć, że śmiesznie wyglądało, jak krzyczałaś.. wydzierałaś się na Zayn`a i w ogóle ta sytuacja, ale to też.-wyszczerzyła się.
Usiadłyśmy na ławce, gdzie miałam wszystkie swoje rzeczy.
-Mel opowiedziała mi twój wczorajszy wieczór.-Ash potarła mnie po ramieniu-Nie martw się, kto jest głupim, głupim zostanie.-teksty Ashley na prawdę niekiedy powalają
-On.. Nie jest głupi. Tak na prawdę to go nie znam.-powiedziałam
-Ja znam, ale to musisz sama ocenić.-uśmiechnęła się.
Spojrzałyśmy na brunetkę, która przyglądała się chłopakom. Co w tym takiego ciekawego?
-Ale Niall seksownie wygląda w tych spodenkach..-ah, tak; dupa Horana, najciekawsza rzecz na świecie!
Wybuchnęłam niepohamowanym śmiechem, Ash też.
-No co? Nie przyznacie mi racji?-parsknęła
-W sumie.. całkiem, całkiem.-dodała Ash, a ja przytaknęłam
-Powiedz mu cześć.-rzuciłam
-Zwariowałaś?-brunetka wreszcie zwróciła uwagę na mnie, a nie na zawodników, albo.. ich zadki
-Czemu?-zapytała Ash, a ja przejęłam inicjatywę
-Niall!-krzyknęłam, a dziewczyny się wystraszyły-Melanie mówi ci `Cześć!`.
Pomachał w naszą stronę.
-A mi?-zapytał urażony Loczek
-Ciebie nikt nie lubi!-krzyknęłam, pokazał mi język
-A mnie kochasz, Nathalie, prawda?-zapytał tym razem Tommo, wstałam z miejsca i krzyknęłam:
-Tommo, Tommo, graj! Strzel mi bramkę! Kocham Cię!-puścił mi całusa w powietrzu, Boże, widać, że mnie naprawdę głowa boli..
-Przecież mi miałaś kibicować!-strzelił, ale focha Niall.
Po chwili usłyszałam kilka dziewczyn zza ogrodzenia:
-Cześć Harry!-pomachał im, no tak.. boski Harry Styles
-Nadal uważasz, że nikt mnie nie lubi?
-Wie...
-Ja Cię lubię, Harry.-przerwała mi Ashley
-Chyba kochasz.-dodałam po cichu, a ta pacnęła mnie w głowę-Hej! Za co?
-Za głupie słowa!
`No tak, kto głupim jest, głupim zostanie..`-pomyślałam.

Około godziny 17:00 dziewczyny zebrały się i poszły. Zwróciłam na to uwagę, i postanowiłam, że też powinniśmy się już zbierać, bo zaczyna się robić późno, a ja nadal nie czuję się najlepiej, i najchętniej to położyłabym się na tej ławce i zasnęła.
-Ty, Matthew, jedziemy już?-krzyknęłam
-Jeszcze chwila siostra, dalej remis jest! Poczekaj!
No to po co tracić czas? Dałam sobie pod głowę torebkę i położyłam się na tej ciasnej ławce... Lepsze to niż nic. Zamknęłam oczy i trochę się mi przysnęło..

Szłam pustym korytarzem. Nie poznaję tego budynku... Udałam się w kierunku światła.. Doszłam i wyszłam na piękną łąkę pełną ślicznych kwiatków, motyli.. Było cudownie! Jak ze snu.. W oddali zobaczyłam chłopaka, spojrzał na mnie i uśmiechnął się. Wyciągnął w moim kierunku rękę, podeszłam do niego i mocno złapałam za nią.
-Czekałem na Ciebie, Natty. Tęskniłem.-powiedział mulat
-Ja też, Zayn. I to nawet bardzo...-powiedziałam i zatraciłam się w jego pięknej twarzy..
Zgubiłam się w jego miedzianych tęczówkach, które z chwili na chwilę coraz bardziej się do mnie zbliżały.. ON był coraz bliżej i bliżej... Prawie stykaliśmy się nosami, a on ciągle się przybliżał!

-ZAYN!-krzyknął ktoś, a ja zbudziłam się i spadłam z ławki, robiąc przy tym duży hałas
-Nathalie, nic ci nie jest?-podbiegł do mnie Lou, bo był najbliżej i pomógł się mi podnieść.
-Nie wszystko okej, dobrze, że tu jest trawa.-zachichotałam-Czy ja już dzisiaj tu nie leżałam?
-Tak, historia lubi się powtarzać.-zaśmialiśmy się z szatynem.
Spostrzegłam w oddali Zayn`a leżącego na ziemi trzymającego się za głowę, Niall właśnie podawał mu rękę i pomagał wstać.
-Co się stało?-zapytałam
-Matt podał Zayn`owi trochę za wysoko, a on zagapił się na Ciebie i nie przyjął, gapa jedna!-wytłumaczył Harry
-Na mnie?-zdziwiłam się
-Zastanawiałem się jak można spać na takim czymś, i wtedy piłka odbiła się od mojej głowy i...-tłumaczył teraz Malik
-Dobra, przepraszam. Nie tłumacz się. Za mocno podałem, możemy już jechać?-przerwał mu Matt
-Jasne. Tylko zabiorę rzeczy, idź się przebierz.-uśmiechnęłam się do niego, a gdy odszedł rzekłam-Co go ugryzło?
-Nie wiem... Od jakiegoś czasu nie umie się skupić na grze.-powiedział Niall
-Też to zauważyliśmy.-dodał Liam
-Pogadam z nim.-wypuściłam głośno powietrze-Jak głowa?
-Nie boli, jest okej.-zaśmiał się Malik, wymusiłam uśmiech
-To dobrze.-pożegnałam się z chłopakami, przyszedł Matt i poszliśmy w kierunku samochodu.

Przez całą drogę Matt nie odezwał się ani słowem. Co mu się stało? Nie mam bladego pojęcia.. Muszę z nim porozmawiać. Ale nie teraz.. Nawet nie wiem jak zacząć, a też nie czuję się najlepiej... Wieczorem, tak. Wieczorem nie palnę nic głupiego i jeszcze przed tym wszystko przemyśle.
Gdy tylko dojechaliśmy Matt nadal nie odzywając się wyszedł z auta i udał się prosto do swojego pokoju, nie zważając uwagi na mamę i jej przyjaciółkę. Ja weszłam do domu i przywitałam się, a tuż po tym pod pretekstem złego samopoczucia, oraz tego, że nie chcę przeszkadzać, również udałam się do siebie. Pierwsze co zrobiłam to wyszłam na balkon i zapaliłam. Kurde, to wszystko przez tą napiętą atmosferę! Wypaliłam i położyłam się do łóżka. Zdrzemnęłam się. Tym razem nic mi się nie śniło, szkoda.

-Nathalie, skarbie.-mama szturchała mnie po ramieniu
-Co się stało?-powiedziałam zaspanym głosem
-Jakiś chłopak przyszedł. Proszę Cię ogarnij się w miarę szybko i zejdź na dół. On stoi w korytarzu.-co? chłopak? może to Niall..
-Dobrze, przekaż, że zaraz zejdę.
Wstałam i weszłam do łazienki. Uczesałam włosy, makijaż był w porządku. Zeszłam na dół. Nie spodziewałam się takiego widoku...
-Jamie?-zapytałam ze zdziwieniem-Co ty tu robisz?
-Cześć, Nathalie.-uśmiechnął się, a mi kolana umiękły-Przeszedłem zapytać, czy nie chciałabyś się wybrać ze mną na spacer.
-Nie mogłeś zadzwonić?-zapytałam
-Wolałem spytać osobiście.-popatrzył mi w oczy-To jak?
-W sumie.. Czemu nie? Świerze powietrze się przyda. Wezmę tylko rzeczy... Chwila.-pobiegłam do pokoju po torebkę i telefon-Jestem, jeszcze tylko....-przeszłam do salonu-Mamo, wychodzę na spacer. Nie wrócę późno.-znów udałam się do Jamie`go, który się śmiał-Co?-zapytałam
-Słodko wyglądasz taka zakłopotana.-eeee? zarumieniłam się
-Idziemy?-dodałam, a on otworzył mi drzwi.

Chodziliśmy po mieście, rozmawialiśmy. Dowiedziałam się dużo rzeczy o Jamie`m, i to nie takich złych o jakich mówiły moje przyjaciółki. Mamy kilka wspólnych cech, na prawdę, dobrze się z nim bawiłam. Poszliśmy do kawiarni, Jamie postawił mi mojego ulubionego shake`a, a on sam zamówił sobie kawę. Chwilę posiedzieliśmy czekając na nasze zamówienie, w tym czasie blondyn opowiedział mi swoją historię z dzieciństwa, jak to zakładał na głowę nocnik i z patyczkiem po lodzie w ręce udawał, że jest rycerzem. Strasznie się uśmiałam, a on obiecał mi, że pokaże mi kiedyś zdjęcie. Potem z napojami w ręku udaliśmy na dalszy spacer po mieście.

Przechodziliśmy przez park, na chwilę przystanęliśmy na ławce, ponieważ bolały już mnie nogi... Tak, chodzimy już tak dobre 1,5 godziny, za chwilę będzie dochodziła 20:00, a jest jasno jak o 12:00 w południe. W pewnym momencie Jamie zachaczył `przypadkiem`swoją dłonią o moją, a po chwili już nie przypadkiem wziął mnie za rękę i się uśmiechnął.

Także się uśmiechnęłam i pozwoliłam trzymać mu swoją dłoń blisko swojej. Może on nie jest taki zły? Czemu by nie zacząć od początku? Może faktycznie wczoraj dawałam mu jakieś znaki, przez które mógł pomyśleć, że chcę się z nim obściskiwać.. Nie wiem. Teraz jest inaczej. Chodzimy i śmiejemy się. Jest świetnie. Jeden z lepszych wieczorów w Londynie.
O 21:30 Jamie odprowadził mnie pod dom. Stanęłam przodem do niego.
-Dziękuję za mile spędzony wieczór.-powiedziałam
-Nie.-zaprzeczył-To ja dziękuję, że zgodziłaś się na ten ... fantastyczny spacer. I dziękuję za jeszcze jedną szansę.
-Nie mówmy o tym.-dodałam kręcąc głową
-Dobrze. Nie ma sprawy, ale wiedz tylko, że przepraszam i mam wyrzuty sumienia. Ale bardzo się cieszę, że mi wybaczyłaś.-uśmiechnęłam się.
Jamie zbliżył się do mnie i... pocałował mnie.

Oddałam pocałunek z uśmiechem. Podobało mi się... Bardzo mi się podobało. Tak na prawdę, to nigdy jeszcze się tak nie całowałam... Mam 19 lat, a nigdy nie miałam chłopaka. Może to głupie, ale czekam na tego jedynego... Kiedyś myślałam, że to Zayn. Gdy mnie zostawił, w ogóle przestałam wierzyć w miłość. Dla mnie to słowo i uczucie przestało istnieć... Potem.. Przecież kocham moją rodzinę, także czuć to muszę! Ale nigdy, nigdy nie pokochałam żadnego chłopaka. Moją pierwszą miłością był Zayn. I nikt więcej.. Może teraz to się zmieni? Uśmiechnęłam się, Jamie także.
-Dobranoc, Nathalie.-dodał
-Dobranoc, Jamie.-weszłam do domu.
Oparłam się o drzwi wyjściowe i odetchnęłam głośno. Uśmiechnęłam się, zamknęłam oczy i zagryzłam wargę... Kto by się spodziewał.. Może on mi się jednk trochę podoba? Może trochę bardziej...
Otrząsnęłam się i spojrzałam przez okno. Odszedł. Zauważyłam jeszcze w oddali jego cień, odwrócił sie i spotkał z moimi ciemnymi oczkami. Uśmiechnęłam się i poszłam odnieść rzeczy do swojego pokoju. Potem postanowiłam udać się czegoś napić, bo oprócz tego shake`a, to nic innego przez te 3 godziny nie piłam. Przechodząc obok pokoju Matthew zatrzymałam się. Przez szparkę dostrzegłam, że światło jest zapalone, co znaczy, że nie śpi... No tak. Dla niego 22:00 to jeszcze młoda godzina. Cóż.. Taka okazja może się już nie powtórzyć. Przecież i tak muszę z nim pogadać, muszę dowiedzieć się co się stało.. I dlaczego sie tak zachowuje. Zapukałam, a po usłyszeniu: `Proszę.` weszłam do pokoju mojego brata.

OBIECAŁAM!

Było przeszło 10 komentarzy, za które baardzo dziękuuję <3

KOCHAM WAS WSZYSTKICH BARDZO MOCNO!

Kolejny rozdział nie wiem kiedy, jestem w połowie pisania go... Tak jeszcze niedawno miałam kilka rozdziałów napisanych naprzód, a teraz nic.. LIPA! xd Ale plan mam zapisany do 40, wiec.. Będzie się działo ;D

Jestem ciekawa, czy dacie radę 15 KOMENTARZY? To byłby nasz rekord!

Pozdrawiam, pysie ! ;*

P.S. Wydaje mi się ten rozdział długi, Wam też? ;3

Jak myślicie, dlaczego Matt się tak zachowuje? Dlaczego jest zły i na co? Bądź kogo?